"Η πολιτική είναι όπως η σφίγξ του μύθου: καταβροχθίζει όσους δεν λύνουν τα αινίγματά της". Αυτός ο αφορισμός του Ριβαρόλ θα ήταν επαρκής από μόνος του για μία πλήρη εισαγωγή στη μελέτη του Φραντς Νώυμαν γύρω από το άγχος και την πολιτική. Στα πολιτικά αινίγματα του 20ου αιώνα ο Νώυμαν δεν έστερξε ούτε στιγμή να δώσει απαντήσεις, με την αγωνία του στοχαστή που η προσωπική ιστορία του δεν αφίσταται από την πολιτική πράξη.

Για έναν πολιτικό στοχαστή η απάντηση στο προσωπικό αίνιγμα δεν μπορεί να διαχωριστεί από τα γενικότερα ερωτήματα τα οποία απαιτούν απαντήσεις. Η προσωπική αγωνία διαπλέκεται με το πολιτικό άγχος, σε σημείο που ο αγώνας για την υπέρβαση προσωπικών αποριών να ταυτίζεται με την πολιτική ανάλυση. Ο Νώυμαν αντί να βολευτεί σ\' έναν αριστοκρατικό στοχασμό, και όντας ο ίδιος ένας αγνωστικιστής, αντιμετωπίζει εδώ κατά μέτωπο ένα μείζον αίνιγμα: είναι δυνατόν τα κοινωνικά υποκείμενα να λάβουν ελεύθερα πολιτικές αποφάσεις, δηλαδή αποφάσεις που δεν θα χειραγωγούνται από φοβικά σύνδρομα; [...]

(από την εισαγωγή του Γιώργου Μερτίκα)